“Op mijn werk ben ik blij met alle camera’s, een opname is meteen waterdicht”

Publieksreactie van Maud
De dans an sich is mooi om te zien, danstechnisch is het supergaaf. Maar het moment dat me het meeste bijblijft is een close-up van de danseres. De expressie, de emotie in haar ogen, de angst. Het maakt me nieuwsgierig, raakt me op een onverwachtse manier. Ik verwacht wel emoties, maar niet zo sterk. Omdat er een cameraman bij is, die de dansers op het podium vastlegt, wordt het menselijk. Echt. Ik voel me bijna schuldig dat er ik niet van A tot Z een verhaal van kan maken, er zit zo veel werk in. Ik ben een heel praktisch iemand, ik houd er niet van om voor of achter een camera te staan. Als ik naar een film ga, naar plat entertainment, dan is het verhaal vaak duidelijk. Dat ben ik meer gewend, in dit geval blijf ik zoeken.

Mijn vriend is cameraman. Als we samen naar de film gaan, zoekt hij altijd diepere verhaallijnen. Dan praten we er samen over na, zo heb ik mezelf ook ontwikkeld. Hij kan heel gepassioneerd over zijn werk vertellen. Ik ben niet iemand die zich snel verliest in dingen, ik kan redelijk afstandelijk zijn. De titel Second Life doet me denken aan wederopstanding, een dubbelleven. De danseres laat de danser uiteindelijk alleen op het podium. Ze geeft hem wel een boodschap mee: geniet van het leven. Daar probeer ik me ook bewust van te zijn, in de dagelijkse sleur. Elke dag, in de auto terug van mijn werk. Omdat mijn werk best heftig kan zijn, wil ik extra genieten.

Ik ben agent, net als mijn vader. Dat was mijn meisjesdroom, ik wilde iets voor de wereld betekenen. Als ik achttien ben vindt mijn vader het een slecht idee, dan zegt hij: “Nee, Maud, ga eerst maar eens normaal werk doen.” Op mijn werk ben ik blij met alle camera’s, een opname is meteen waterdicht. Ooggetuigen kunnen onbetrouwbaar zijn, je hebt er minstens twee of drie nodig.

Toch voelt het ook dubbel. Tijdens een concert bijvoorbeeld, zie je mij niet snel met mijn telefoon, ik ben liever in het moment. Ik zag het ook voorbijkomen op Instagram. Iemand schreef: ‘Mijn moeder had van elk jaar een foto van mij in een mapje, nu maak ik in een ochtend meer foto’s van mijn kind dan ik zelf heb van mijn hele jeugd.’ Al die beelden die we maken, wat doen we er uiteindelijk mee?